….. ook komende week reken ik nergens op. Daarmee eindigde de vorige update. Nu, ruim twee weken later, blijkt dat ik die termijn misschien een beetje te kort heb ingeschat.
Nog steeds ben ik niet aangesloten op het elektriciteitsnetwerk.
Misschien dat ik het op 3 februari, toen ik betaalde voor de aansluiting, verkeerd verstaan heb.
De aansluiting zou binnen 2 tot 5 werkdagen gerealiseerd worden en dat is in ieder geval minstens 2 tot 5 werkweken geworden Als het maar geen 2 tot 5 werkmaanden of erger wordt.
Maar geen nood. Mijn bovenstebeste buurman, hij komt later in dit verhaal nog een keer terug, leent mij nog dagelijks een stopcontact dus de bouwactiviteiten kunnen doorgaan.
En daar zorgen Yaman & Co en ik wel voor.

Yaman heeft zich vooral beziggehouden met de herbouw van de fogon die nu helemaal klaar is.
Ik ben erg blij dat ik de beslissing om die groter te maken heb genomen. Het ziet er zo echt een stuk beter uit, en ook de oven past straks gewoon op de plek waar ik die bedacht had.

Op het plat dak van de porch is inmiddels een bitumineuze dakbedekking aangebracht door de dakdekker en ik ben ondertussen bezig geweest met het voorbereidend werk voor het leggen van de pannen op het schuine dak.
Het asfaltpapier, de stoflatten (of tengels) en de onderste panlatten zijn aangebracht. 
Met Rik wat proefjes gelegd met de dakpannen en wat meet en rekenwerk gedaan om de afstand tussen de panlatten te bepalen. Met Co heb ik die vandaag voor het grootste deel op de stoflatten geschroefd.

Ook Co maakt zich nog dagelijks onmisbaar. Als zijn assistentie niet door Yaman of door mij gevraagd wordt hakt hij sleuven en gaten in de muren en stopt daar dozen en leidingen in. Vandaag is Yaman begonnen met het pleisterwerk.

De fase waarin mijn dagelijkse fysieke inspanning op de bouw niet meer nodig is komt hiermee  dichterbij.
Ik merk al steeds vaker dat mijn aanwezigheid eerder als storend dan als zinvol ervaren wordt en ik ben dan ook vaker een half dagje of zo elders.
Dat bracht mij er toe om na te denken over mijn leven na de bouw. Het mag niet zo zijn dat ik, slechts nu en dan onderbroken door wat gehobby of sociaal bezig zijn, straks mijn dagen met de vingers op tafel trommelend doorbreng.

Mijn bovenstebeste buurman, daar ie ie weer, attendeerde mij een poos geleden op een openstaande vacature bij een school waar mijn profiel best wel goed op paste.
Ik heb geïnformeerd, gesolliciteerd en geaccepteerd.
Met andere worden: Ik ben weer leraar en dat vind ik leuk.
De startdatum is volgende week maandag en dat betekent dat ik hard aan het werk moet om me in de klassen te handhaven en dat ik na bijna 8 jaar wonen op Aruba nu eindelijk het Papiamento onder de knie moet zien te krijgen.
Vooralsnog is de langste zin die ik langs mijn stembanden gewrongen krijg “Mi no ta papia Papiamento”. Hopelijk wordt dat binenkort “Mi ta papia un tiki Papiamento” maar tot dan zal het belangrijkste zijn “Mi no ta comprondé”.

Gelukkig kan ik op Yaman bouwen, dat is dan wel weer een leuke woordspeling, en hij zal er samen met Co voor zorgen dat de bouwactiviteiten gecontinueerd worden.

Spannend!